Wpisy

Murowanie z betonu komórkowego – praktyczne wskazówki

Ściany z betonu komórkowego są solidne i trwałe, ograniczają straty ciepła oraz tworzą wewnątrz przyjemny mikroklimat. Materiał wybierają profesjonaliści, którzy na budowlanych niuansach „zjedli sobie zęby” oraz laicy, którzy w betonowej przygodzie stawiają pierwsze kroki. Żeby jednak jedni i drudzy zakończyli inwestycję z sukcesem, trzeba pamiętać o kilku ważnych zasadach.

Podstawy, czyli pierwsza warstwa muru

Przed postawieniem pierwszego bloczka pamiętajmy o izolacji poziomej fundamentów, która chroni ściany fundamentowe – nadziemne przed kapilarnym podciąganiem wilgoci. Może być ona wykonana z dwóch warstw papy klejonych wodorozcieńczalną emulsją asfaltowo-kauczukową, specjalnej folii polietylenowej fundamentowej lub warstwy papy termozgrzewalnej.

W budowaniu ścian z bloczków z betonu komórkowego ważne są podstawy, a więc pierwsza warstwa muru, która powinna być równa – najlepiej sprawdzić to, znajdując najwyższy punkt fundamentu przy pomocy niwelatora lub wagi wężowej wodnej. Jeśli na tym etapie występują jakiekolwiek różnice sięgające powyżej 30 mm, należy je zniwelować, korzystając z podkładu cementowego. Jest to mieszanka cementu oraz piasku, dobrana w proporcji 1:3, o konsystencji, która ogranicza możliwość osiadania bloczków pod własnym ciężarem.

Po niwelacji różnic przychodzi czas na murowanie ścian zewnętrznych. Proces ten najlepiej rozpocząć od narożników, w których ustawia się pojedyncze bloczki skierowane piórem na zewnątrz – dzięki temu po zeszlifowaniu naroże będzie miało gładką powierzchnię. Między nimi warto rozciągnąć sznurek murarski, który będzie wyznacznikiem dalszych prac. To pomocne narzędzie, jednak nie warto traktować go jako wyznacznik równego lica ściany. Położenie pierwszej i każdej kolejnej warstwy bloczków należy kontrolować przy pomocy poziomicy, a w razie nieścisłości trzeba na bieżąco wykonywać korekty przy użyciu młotka z gumowym obuchem.

Pomiędzy bloczkami Termalica łączonymi metodą pióro-wpust nie stosuje się zaprawy klejowej w spoinach pionowych. Inaczej jest jednak w przypadku bloczków z gładkimi powierzchniami czołowymi – wtedy konieczne będą pełne spoiny pionowe. Stosuje się je także w narożnikach ścian, gdzie powierzchnia czołowa przylega do powierzchni bocznej, oraz w miejscach, w których nie zastosowano połączenia bloczków metodą pióro-wpust.

Równie ważny jak pierwszy istotny jest też ostatni bloczek warstwy. Jeśli wymaga docięcia, konieczne będzie użycie piły widiowej oraz wyrównanie miejsca przy pomocy strugi lub pacy. Tak przygotowany element należy osadzić w wybranym punkcie, stosując zaprawę.

I co dalej? Murowanie kolejnych ścian.

Murowanie jest lekcją cierpliwości, dlatego po położeniu pierwszej warstwy, konieczna jest przerwa niezbędna do związania zaprawy cementowej. Wynosi ona z reguły od 2 do 3 godzin. Po tym czasie, o ile warunki pogodowe pozwolą, a temperatura wynosi powyżej +5ᵒC, można przejść do dalszych etapów. Jeśli prace murarskie postępują zimą lub przy niższych wartościach temperatury, warto zastosować zaprawę wzbogacaną o dodatek przeciwmrozowy.

Podobnie jak w pierwszym etapie, tak i w nakładaniu kolejnych warstw ważne będzie odpowiednie przygotowanie równej, pozbawionej pyłów powierzchni. To zadanie wiąże się z zeszlifowaniem wszelkich nierówności przy pomocy pacy z gruboziarnistą okleiną lub strugiem oraz pozbyciem się powstałego kurzu, który mógłby ograniczać przyczepność zaprawy klejowej Termalica. O jej trwałości przesądzają też inne czynniki – m.in. narzędzia. Żeby zastosować odpowiednią warstwę materiału, warto sięgnąć po kielnię zębatą o szerokości dopasowanej do wymiarów bloczka. Jej regularnie ząbkowana krawędź pomoże w nałożeniu równomiernej ilości kleju. Warstwa ta, po położeniu i dociśnięciu bloczka, powinna mieć około 2 mm grubości.

Podczas nakładania kleju do betonu komórkowego kluczowe jest rozprowadzenie produktu na długość nie większą niż 3-4 bloczki. W przeciwnym razie spoina może przedwcześnie wysychać, co ograniczy przyczepność i niekorzystnie wpłynie na powodzenie prac.

Układanie kolejnych warstw przebiega analogicznie do pierwszego etapu budowy ścian. Jedynym wyjątkiem jest to, że spoiny pionowe kolejnych warstw powinny być przesunięte względem siebie o co najmniej 10 cm. Realizację najlepiej rozpocząć od narożników, między którymi należy przeciągnąć sznurek murarski. Dla najlepszych efektów zaleca się unikania dosuwania elementów w poziomie i dodatkowego korygowania położenia bloczka, a produkty łączone metodą pióro-wpust najlepiej mocować, wsuwając je od góry.

Zasady łączenia ścian nośnych

Odpowiednie połączenie ścian nośnych rzutuje na wiele aspektów, w tym tych związanych z komfortem termicznym. Podstawowa zasada wiąże się z koniecznością równoczesnego wznoszenia murów – zarówno nośnych wewnętrznych, jak i zewnętrznych. Jeśli celem są konstrukcje jednowarstwowe z bloczków Termalica o grubości 48, 40 i 36,5 cm, najlepiej połączyć je z konstrukcjami wewnętrznymi przy pomocy wiązania murarskiego na niepełną grubość muru. W pierwszej warstwie bloczek ściany wewnętrznej powinien być dostawiony do ściany zewnętrznej i złączony zaprawą na dotyk, w kolejnej (i co drugiej) wprowadzony na głębokość 15 cm w konstrukcję ściany zewnętrznej. Wszystkie złączenia należy wypełnić zaprawą klejową.

Tradycyjne połączenie na całą grubość muru stosuje się w przypadku ścian nośnych zewnętrznych dwuwarstwowych z bloczków betonu komórkowego Termalica o grubości 24 lub 30 cm, które docieplone są styropianem lub wełną mineralną. Wówczas elementy układa się naprzemiennie, a co druga warstwa wymaga wprowadzenia do ściany zewnętrznej.

Patent na ściany działowe

Jeśli ściany nośne są gotowe, kolej na ściany działowe z betonu komórkowego. Ich przebieg należy wyznaczyć już na etapie projektowania ścian nośnych, a przed przystąpieniem do realizacji miejsce ich usadowienia trzeba odpowiednio przygotować przy pomocy izolacji z papy oraz folii o wielkości pasa większego o 30 cm od grubości ściany. Do konstrukcji tego typu najlepiej wykorzystać bloczki z betonu komórkowego Termalica o grubości 10 lub 12 cm połączone łącznikami LP30 lub podobnymi profilami ze stali nierdzewnej o kształcie litery L. Przytwierdza się je kołkami rozporowymi.

Bloczki z pierwszej warstwy powstającej ściany działowej mocuje się przy pomocy zaprawy klejowej do ściany nośnej. Po ich ustabilizowaniu oraz wyrównaniu i usunięciu pyłu  przychodzi kolej na kolejne warstwy. W tym procesie istotne jest to, by podczas ich układania uwzględnić konieczne przesunięcie o co najmniej 10 cm.

Wszystko, co musisz wiedzieć o nadprożach

Ważnym etapem podczas murowania jest wykonanie nadproży. To elementy będące integralną częścią systemu; odpowiadają za redukcję powstawania mostków termicznych. Można je wykonać przy pomocy kształtek U lub prefabrykowanych belek zbrojnych (w systemie Termalica oznaczonych symbolami TNN, TNB oraz TND). Ostatnie układane są pojedynczo lub w zestawach, które wcześniej należy dopasować do grubości ściany.

Belki nadprożowe Termalica TNN to samodzielne elementy konstrukcyjne o wysokości 24,9 cm, które służą do przykrywana otworów o maksymalnej szerokości 1,80 m. Produkty muszą być wsparte o mur i połączone ze sobą przy użyciu zaprawy klejowej. Minimalna długość ich oparcia jest uzależniona od szerokości otworu i wynosi 20 cm dla szczelin o szerokości ≤ 1,00 m oraz 25 cm dla przestrzeni ≥ 1,00 m.

Nadproża Termalica TNB mają wysokości 12,4 cm i stosuje się je do nadproży zespolonych z bloczkami z betonu komórkowego, gdzie maksymalna szerokość otworu wynosi 2,50 m.

W przypadku otworów o dużych szerokościach, takich jak bramy garażowe czy okna tarasowe, sprawdzą się kształtki U Termalica. Dzięki temu, że elementy te posiadają jednostronnie pogrubioną ściankę, rozwiązania zapewniają wymaganą izolacyjność termiczną i ograniczają konieczność stosowania dodatkowego docieplenia. W przypadku ich montażu także należy pamiętać o zachowaniu minimalnej długości oparcia na ścianie (25 cm na stronę, przy czym kształtki skrajne powinny stanowić elementy o pełnej długości wynoszącej 59,9 cm). Po ich osadzeniu kolej na zbrojenie konstrukcyjne, zwilżenie wodą wnętrza kształtek i wypełnienie betonem klasy C16/C20 (B20). Jeśli otwory mają większą rozpiętość, konieczne będzie zastosowanie belki nośnej oraz wkładki termoizolacyjnej z wełny lub styroduru na grubość 3 lub 4 cm. W kształtkach U można też dodatkowo podciąć ściankę o większej grubości i nadmurować konstrukcję, używając bloczków producenta betonu komórkowego Termalica o grubości 7,5 cm.

Murowanie z betonu komórkowego może być łatwe, szybkie, a nawet przyjemne! Wystarczy odpowiednio przygotować się do tego zadania i pamiętać o kluczowych zasadach. Powyższe wskazówki z pewnością usprawnią pracę.

Bloczek z betonu komórkowego a pustak ceramiczny – różnice
Jakie nadproża z betonu komórkowego wybrać dla okien i drzwi?
Bloczek z betonu komórkowego a pustak ceramiczny – różnice
Jakie nadproża z betonu komórkowego wybrać dla okien i drzwi?